‘Met toneelspelen ontdekte ik een nieuwe vrijheid’

Verwondering en verbeelding. Dat zijn de kernwoorden voor Leon Verhoeven bij zijn grote hobby toneelspelen. De geestelijk verzorger van Van Neynsel speelt sinds 5 jaar bij Tejatergroep Gemert. “Toneelspelen heeft me echt wat vrijer gemaakt, ook in mijn werk.”

Met Leon praten over zijn hobby is bijna alsof je zit te luisteren naar een preek. Hij vertelt er passioneel over, en je verliest jezelf al snel in zijn mijmeringen. “Toneelspelen begint met verwondering en verbeelding. Je krijgt een rol en gaat je verwonderen over die persoon. Wie is het personage, wat zijn de emoties die voorbij komen, welke eigenschappen vind ik terug in mezelf en welke juist niet? In die verwondering maak je kennis met het personage en ontstaat een soort interactie. Het is heel bijzonder om te ontdekken dat je je vrijwel elk personage eigen kunt maken.”

Fijne uitlaatklep

Tijdens Leons werk komen vaak zware gesprekken en heftige onderwerpen voorbij. “Deze hobby is daarom een fijne uitlaatklep. Op het toneel word ik vrijgelaten en heerst geen ernst.”
Zijn hele leven hoorde hij al dat hij het in zich heeft om iets verbaal én non-verbaal neer te zetten. “Maar ik heb daar nooit iets mee gedaan. Tot een vriend vroeg of ik meeging naar een speltraining van Tejatergroep Gemert, uit mijn woonplaats. Na die speltraining zei de regisseur ‘met jou wil ik het wel wat doen’. En ik viel met mijn neus in de boter en mocht gelijk meedoen aan de jubileumproductie. We speelden in een leegstaand klooster in Gemert. Absurde stukken zoals ‘Gebakken meeuw’ van toneelgroep Het Volk. Ik speelde een kastelein in het hiernamaals. Totaal niet het hiernamaals zoals we de hemel graag voor ons zien; het was er juist verschrikkelijk en er viel niets te beleven. En ik zag er net zo absurd uit als dat het stuk was: in een legging, met pumps aan en een topje. Het sloeg nergens op, haha.”

Ruimere wereld

“Toen ik begon met toneelspelen ontdekte ik een nieuwe vrijheid. Er is zoveel mogelijk met verbeelding. Je wereld wordt er ruimer van, en je bent steeds benieuwd naar de volgende wereld of het volgende personage waar je in mag duiken. Onze vaste regisseur heeft een fascinatie voor religie, zondigheid, ondeugd, en het opzoeken van grenzen. Voor mij is dat soms heftig en ik heb me bij sommige rollen echt afgevraagd of ik ze wel wilde spelen. Bijvoorbeeld toen ik bij het stuk ‘Madonna’s Man’ werd gecast voor de rol van Jezus. Hij kwam in opstand tegen zijn vader, God. Ik probeerde me echt in te voelen in die boosheid, maar dat was moeilijk. Het is soms heel lastig om religieuze onderwerpen in het absurdistische te trekken. Maar ik kan goed onderscheid maken tussen mijn hobby – toneelspelen – en mijn werk en overtuiging.”

Geloofwaardig

Leon wil elke rol die hij speelt zo geloofwaardig mogelijk neerzetten. “Dat is natuurlijk heel spannend. Maar het is mij nog altijd gelukt.” Zijn laatste rol in het stuk ‘De Kersentuin’ van Tsjechov was die van een jonge bediende. “Dit personage dacht alleen maar aan zichzelf, aan zijn eigen kansen en zijn eigen carrière. Ik dacht aanvankelijk ‘wat vreselijk als je zo in elkaar zit’. Maar door me te verdiepen in het personage ontstond er toch een soort begrip en herkenning voor zijn gedrag en aard. Soms is het ook gewoon heel lekker om in een rol iets te spelen wat juist niet bij jezelf past.”